Sunless Sea

[alexanderhad]

As promised, δυο λογια για εναν απο τους καλυτερους, κατα τη γνωμη μου, τιτλους της περσινης χρονιας. Ο ορισμος του not-for-everybody το Sunless Sea ειναι ενα παιχνιδι αργο, δυσπροσιτο και ενιοτε αδικο. Οι 2-3 πρωτοι σας καπετανιοι θα πνιγουν στα σκοτεινα νερα του Unterzee η θα τυχουν ακομα χειροτερης μοιρας (αλλα συγκρατουμαι και θα αποφυγω το spoilarisma) πριν ακομα καταλαβετε τι ειναι αυτο που πρεπει να κανετε ωστε να υπαρξει ελπιδα επιβιωσης. Δεν ειναι κακο design ολα τα παραπανω, ειναι -οπως οι αναποφευκτοι, αλλεπαλληλοι θανατοι στο Dark Souls- ενας τροπος του παιχνιδιου να σε ενταξει στο κλιμα του. Ιδιαιτερος, δε λεω, αλλα το Sunless Sea ειναι ιδιαιτερο παιχνιδι.

Το βασικο ατου του παιχνιδιου ειναι η αψογη παρουσιαση σε ολα τα επιπεδα. Οπτικα, ο κοσμος του Fallen London ειναι απο τους ομορφοτερους που εχω δει σε δυο διαστασεις, ενω το soundtrack, και η μουσικη και τα ηχητικα εφε, δενουν τελεια με την ατμοσφαιρα του παιχνιδιου. Αλλα το σημαντικοτερο, παραδοξως για videogame, ειναι η ποιοτητα γραφης των κειμενων (και εχει ποοοολυ κειμενο) η οποια προσεγγιζει επιπεδα σοβαρης λογοτεχνιας. Το setting του παιχνιδιου ειναι μοναδικο και συνεχιζει, απ'οτι εχω καταλαβει, μια ιδεα που ξεκινησε να εξερευνα η Failbetter νωριτερα, με τον προηγουμενο της τιτλο, το Fallen London. Στο Fallen London εκτυλισσεται και το Sunless Sea, μια Βικτωριανη, Steampunk εκδοχη του Λονδινου η οποια, κατα τη διαρκεια μιας αδιευκρινιστης καταστροφη, εχει βυθιστει σε μια υπογεια, σκοτεινη θαλασσα που βριθει απο ψυχες πνιγμενων ναυτων, μηχανικες κατασκευες αγνωστης προελευσεως και σκοπου και τεραστια, βραδυκινητα υδροβια οντα. Πολλοι εχουν μιλησει για Lovecraft-ικες καταβολες και μπορω να τις διακρινω, ειδικα στους σκληρους, μυστηριωδεις θεους του Unterzee αλλα, προσωπικα, ο κοσμος του Fallen London μου φαινεται πιο ιδιαιτερος απο οτιδηποτε εχω διαβασει απο τον H.P.

Το τελευταιο στοιχειο του παιχνιδιου που με εχει τραβηξει ειναι κατι που, οταν ακομα ασχολιομουν με την ακαδημαικη μελετη του αντικειμενου, αποκαλουσα opacity (αδιαφανεια μου βγαζει το google translate - δεν τρελλαινομαι, θα εμμεινω στην Αγγλικη εκδοχη). Οπως (παλι) και στο Dark Souls, το Sunless Sea, στο ονομα της ατμοσφαιρας, αποκρυπτει τις αιτιακες σχεσεις μεταξυ ενεργειων και συνεπειων. Κατι που εκανες πχ στο μοναστηρι που εχει φτιαχτει μεσα στο αρχαιο κουφαρι μιας φαλαινας ξερεις οτι θα εχει παρενεργειες αλλα δε μπορεις να προβλεψεις ποιες θα ειναι, πολλες φορες ουτε καν να το καταλαβεις αφου εχουν συμβει: εκδικηση απο καποιων απο τους τρεις (η μηπως τεσσερις? δεν ειμαι σιγουρος ακομη...) θεους της υπογειας θαλασσας η ευνοια? Καποια μυστικη επαναστατικη οργανωση που ειχε παρεισφρυσει στο ταγμα μοναχων παρακολουθει την ενεργεια σου και την ερμηνευει οπως νομιζει, βαζοντας την παρουσια σου στην ατζεντα της για καλο η για κακο και θα εμφανιστει εκει που δεν το περιμενεις?  Η καποιο αλλο αποτελεσμα ακομα πιο αορατο στον παικτη. Σε ενα κοσμο γεματο με αφορμες για μικρες ενεργειες που μπορει να εχουν μεγαλα, αλλα απροβλεπτα, αποτελεσματα, αυτου του ειδους η αποκρυψη λειτουργει για να κανει ακομα πιο εντονη την σκοτεινη ατμοσφαιρα του παιχνιδιου (και ισως εδω κολλαει επισης ο Lovecraft με τα μονιμα themes του για την ασημαντοτητα της ανθρωπινης υπαρξης και την ιδεα οτι ειμαστε πιονια σ'ενα κοσμικο παιχνιδι που δεν μπορουμε να κατανοησουμε).

Εναλλακτικα, για οσους βαριουνται τη λογοδιαρροια (sorry, ειναι ο ενθουσιασμος μου για το παιχνιδι!), οριστε το trailer:

[Straier]

Πολύ ωραία περιγραφή αλλά δεν κατάλαβα τίποτα για το τι είναι και πώς παίζεται το παιχνίδι (βέβαια πριν δε γνώριζα ούτε την ύπαρξή του)... Το trailer δε με εντυπωσίασε, αν εξαιρέσεις τα όμορφα γραφικά.
Τι ακριβώς κάνεις στο παιχνίδι; Είναι δύσκολο (δε με νοιάζει αν πεθαίνεις εύκολα ή συχνά, αυτό από μόνο του δεν κάνει ένα παιχνίδι δύσκολο); Το σενάριο ή "σενάριο" είναι χορταστικό;
Πάντως η μετάφραση του opacity σε αδιαφάνεια είναι εξαιρετικά ακριβής.

[alexanderhad]

Το αστειο ειναι οτι πολλα απο τα reviews του παιχνιδιου (αυτο του Eurogamer μου'ρχεται τωρα αλλα ειναι κι αλλα) κατηγορηθηκαν γι'αυτη ακριβως την παραλειψη. Κατανοητο βεβαια απο την πλευρα του αναγνωστη που δε γνωριζει το παιχνιδι, απο την αλλη καπως παει πακετο με την φυση του ιδιου του παιχνιδιου, αλλα ισως θα επρεπε να το ειχα εξηγησει καλυτερα, ειδικα με την αναφορα μου στο opacity (για το οποιο ισχυει πως η αδιαφανεια ειναι super ακριβης, αλλα ως λεξη δε μεταδιδει, κατα τη γνωμη μου τα ιδια στοιχεια με την Αγγλικη, ειναι λιγο πιο "γειωμενη").

Λοιπον, για τα εντελως τεχνικα, το παιχνιδι ειναι strategy, με objective επιλογης του παικτη (απο μια γκαμα 4-5 διαθεσιμων) το οποιο ολοκληρωνεις (λεμε τωρα...) εξερευνωντας το Unterzee, συμμετεχοντας στις διαφορες ιστοριες που εκτυλισσονται στις κοινοτητες του (υπο μορφη επιλογων η επιτυχια η αποτυχια των οποιων εξαρταται απο τα stats σου, λιγο σαν old-school rpg δηλαδη) και βγαζοντας αρκετα χρηματα με το εμποριο στο οποιο θα επιδωθεις ωστε να αγορασεις και καλυτερο εξοπλισμο και καποια αλλα αντικειμενα, απαραιτητα για επιτυχη καταληξη. Οι μαχες ειναι real-time, αρκετα απλοικες, αλλα, αναλογα με τη στιγμη που θα προκυψουν, μπορει να εχουν τρομερη ενταση.

Πολυς κοσμος το εχει χαρακτηρισει ως θαλασσιο η Lovecraft-ικο FTL (για οσους δεν το εχετε παιξει, επισης εκπληκτικο υβριδιο turn-based & real-time strategy) αλλα εμενα δε μου το θυμιζει ιδιαιτερα - ισως και λογω της εντελως διαφορετικης ατμοσφαιρας. Αν επρεπε να το παρομοιωσω με κατι με το ζορι, θα ελεγα οτι ειναι μια πολυ, πολυ, πολυ εξελιγμενη videogame εκδοχη των gamebooks που παιζαμε οταν ειμασταν μικροι (Lone Wolf, Fighting Fantasy etc) με φανταστικη ατμοσφαιρα και real-time εξελιξη. Παντως σαφεστατα δεν ειναι για ολους οποτε, try (η τουλαχιστον research) before you buy!

tl;dr Για οσους εκτιμουν πραγματα οπως: Dear Esther, FTL, Lone Survivor, περιεργα/πειραματικα indie games, text adventures και old-old school rpgs, το συνιστω ανεπιφυλακτα. Στους υπολοιπους θα ελεγα να το δοκιμασουν πρωτα να δουν αν τους ταιριαζει.

[Straier]

Από τη μία η Λαβκράφτεια αισθητική με ελκύει, από την άλλη ο strategy χαρακτήρας και η μεγάλη δυσκολία με απωθούν. Επίσης δε ξέρω πώς κολλάει strategy σε παιχνίδι με στοιχεία τρόμου;
Το FTL δε νομίζω πως θα μου άρεσε, το Dear Esther το βρήκα ενδιαφέρον αν και μάλλον ακριβό για full-price.

[alexanderhad]

Οντως δυσκολα κολλανε το strategy με τον τρομο. Το συγκεκριμενο παιχνιδι καταφερνει να τα παντρεψει με δυο τροπους κυριως. Η εκπληκτικη γραφη και τα μεγαλα διαστηματα real-time πλοηγησης σε συνδυασμο με την φοβερα ατμοσφαιρικη οπτικοακουστικη παρουσιαση. Και παλι ομως, μη φανταστεις οτι μιλαμε για τρομο τυπου Silent Hill πχ. Περισσοτερο για το ειδος του "cosmic" horror που χαρακτηριζει καποια διηγηματα του Lovecraft η, ακομα πιο κοντα, για οσους τον εχουν διαβασει, του Ligotti.

[Straier]

Απλά νομίζω πως η "λογιστική" ενός παιχνιδιού στρατηγικής χαλάει την ατμόσφαιρα. Ίσως θα είναι καλύτερα να δω κάποιο let's play ώστε να έχω το κείμενο και την ατμόσφαιρα σκέτη...

[alexanderhad]

Ισχυει. Το καλο ειναι πως τα ταξιδια (και οι μαχες που συχνα προκυπτουν κατα τη διαρκεια τους) γινονται σε real time οποτε εκει τουλαχιστον δεν υπαρχει τετοιο θεμα. Η strategy πλευρα του παιχνιδιου εκδηλωνεται κυριως στο τι θα αγορασεις/πως θα εξοπλιστεις σε καθε λιμανι και ποια πορεια θα προαποφασισεις να παρεις για τη συνεχεια.

Το Let's Play ειναι ενας καλος τροπος για να παρεις μια ιδεα αλλα σιγουρα η ατμοσφαιρα θελει ενεργη συμμετοχη - το συναισθημα του να εισαι μακρια απο καθε λιμανι, οι προμηθειες να τελειωνουν και το terror να περναει το 90 και ν'αρχιζουν οι παρενεργειες και οι παραισθησεις (ειδικα αν παιζεις οπως πρεπει, με permadeath) ειναι κατι που δυσκολα θα μεταδωθει μεσω απλης θεασης. Παντως σιγουρα, αν σε ιντριγκαρει η ιδεα, δοκιμασε πριν σκεφτεις να αγορασεις, ειναι οντως πολυ ιδιαιτερο (και δυστροπο) παιχνιδι και οι επιφυλαξεις σου βασιμες.