Ενδιαφεροντα άρθρα - discussion igniters με

[moogle]

Πολλες φορες βρίσκουν εισφορά άρθρα που δεν μπορουμε να τα κατηγοριοποιησουμε και ταυτόχρονα μπορούν να ξεκινήσουν διάφορες ενδιαφέρουσες συζητήσεις, οποτε... Here we go!

Dark Souls: It's like an NES Game!

www.gamasutra.com/blogs/JamesMargaris/20150505/242687/Dark_Souls_Its_like_an_NES_Game.php

Πολλες φορες, οταν με ρωτάνε τι κανει το dark souls τοσο ενδιαφερον, αυτο ακριβως ειναι που τους λεω: οτι το dark souls αποτελεί ενα τίτλο με arcade μηχανισμούς με ενα υπερβολικα περίπλοκο και καλοδουλεμένο level design. Επειδη ειμαι σε μια και καλα mini conference, δεν εχω χρονο να επεκταθώ, αλλα διαβάστε το αρθρο και γράψτε τις δικές σας απόψεις .

[Burai Fighter]

Το διάβασα το άρθρο. Δεν θα επεκταθώ στο αν συμφωνώ ή όχι μεμονωμένα με κάποια από τα points του αρθρου( ας πούμε δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να αναφερθούν άλλα games όπως πχ τα fighting mechanics των Arkham) ωστόσο σε γενική ιδέα είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί- πολύ περισσότερο, αν έχει ασχοληθεί με old school τίτλους, ή arcade τίτλους.

Ένα από τα μεγάλα συν αυτών των games της From για μένα- και το γράφω παίρνοτας αφορμή από γκρίνιες που διαβάζω και για το Bloodborne- είναι πως λόγω της επανάληψης των sections στο τέλος είναι απίστευτο το πόσο άνετα κινείται κανείς στο χώρο, αλλά και πώς ο παίκτης γνωρίζει πού βρίσκεται ο κάθε εχθρός και πώς να τον αντιμετωπίσει. Πέρασα από τα Depths ακόμη μία φορά και πήγαινα στον αυτόματο. Το ίδιο και την Blight Town( αν και το frame rate παραμένει ελεεινό) Σημείο πως εν τέλει μετά από την προσπάθεια που καταβάλεις έχεις κάνει master περιοχές του game- και πιθανώς και τα bosses εφόσον έχουυν βγει single. Κάτι ανάλογο με τις εποχές των 2d action games eg Castlevania όπου μετά από άπειρους θανάτους θυμόταν κανείς το placement όλων των εχθρών και ένιωθε όχι απλά ότι "έπαιζε το game και νομοτελειακά εφόσον πατήσει το start μετά από χ χρόνο θα φτάσει στην τελευταία stage", αλλά ότι έφτανε στην last stage γιατί είχε κάνει master το game.

Aυτό είχα γράψει στο thread για το Dark Souls και πλέον, έχοντας τελειώσει τον τίτλο, συνεχίζω να το υποστηρίζω. Προσωπικά μιλώντας, το Dark Souls, όπως και το Demon's Souls, μου βγάλανε ένα συναίσθημα action adventure με rpg mechanics, φέρνοντας στο μυαλό μου ένα 3d Super Metroid ή περισσότερο ένα SotN. Είναι πολύ βασικό κομμάτι της εμπειρίας, πως σιγά σιγά ξεκλειδώνει ο κόσμος και στο endgame μπορείς να ταξιδέψεις όπου θες, σε όποια περιοχή είχες επισκεφτεί ανά πάσα στιγμή. Ιδιαίτερα σημαντικό, είναι όταν αντιλαμβάνεται κανείς πώς συνδέονται οι διάφορες περιοχές του game μεταξύ τους, τα shortcuts. Μια σειρά περιοχών είναι τελείως ξεκομμένη από το υπόλοιπο game και αυτό πρακτικά γιατί είναι time warp και πάλι όμως υπάρχουν αναφορές και συνδέεται με lore του game. Το μεγάλο επίτευγμα του Dark Souls, του Miyazaki και της ομάδας ανάπτυξης δηλαδή, είναι πως σχεδόν ανά πάσα στιγμή μπορείς να δεις λεπτομέρειες όλων των περιοχών που έχεις επισκεφτεί. Ειδικά όταν ήδη έχεις μια καλή αντίληψη του game πχ στο New Game plus, αντιλαμβάνεσαι πολύ καλύτερα την κλίμακα του κόσμου αλλά και τοπογραφικά τη σχέση μεταξύ των περιοχών. Φαίνεται πχ χαμηλά το σκοτάδι του New Londo, ψηλά το Anor Londo, από το Αnor Londo βλέπεις το Sen's Fortress, δε βλέπεις απλώς ένα όμορφο background που δε θα πας ποτέ. Αυτό είναι και το επίτευγμα του Dark Souls σε σχέση με το Demon's, imho.

Σχετικά με τη δυσκολία έχουν ειπωθεί, πάρα πάρα πολλά. Τα είχαμε πει κι εμείς όταν είχε κυκλοφορήσει το Demon's Souls και μας είχε πιάσει αδιάβαστους, τα είπαμε στο Dark Souls, τώρα το challenge το βιώνουν αρκετοί newcomers στο Bloodborne( εννοώ newcomers στη σειρά). Αντικειμενικά, τα games της σειράς δεν είναι αυτό που λέμε δύσκολα, tough as nails etc, είναι απλώς challenging. Ειδικά οι πρώτες ώρες μπορούν για πολύ κόσμο να αποδειχθούν Γολγοθάς, ενώ υπάρχουν και diffficulty spikes μέσα στο game. Πάντα όμως υπάρχει τρόπος να κινηθεί κανείς και να ξεπεράσει τις δυσκολίες και η λύση δεν είναι πάντα το grinding και το level up. Υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις summon άλλους παίκτες για co-op, μπορείς να εφαρμόσεις hit and run τακτικές, μπορείς να πας head on με τον εχθρό και εφόσον κατέχεις το battle system, να τον αντιμετωπίσεις επιτυχημένα κτλ Άλλη μια μεγάλη επιτυχία του game είναι και αυτή, πως μπορεί κανείς να υιοθετήσει ένα playstyle που πιθανώς θα τον δυσκολέψει σε κάποιες μάχες, θα τον διευκολύνει σε άλλες αλλά και πάλι δείχνει το βάθος του battle system, μιας και μιλάμε για διαφορετικές προσεγγίσεις στην ίδια μάχη. Εδώ, imo, είναι και η επιρροή που σίγουρα έχει ασκήσει στο Miyazaki και η σειρά των Monster Hunter( όπως πιθανώς και το αντίθετο), η οποία έχει ανάλογο challenge και απίστευτο βάθος στο battle system( υπάρχει ένα φοβερό άρθρο στο eurogamer που μιλάει για το Bloodborne και το Monster Hunter 4 και τα πόσα μοιράζονται σαν φιλοσοφία τα δύο games) Μου άρεσε πάρα πολύ, πως σε αρκετές περιπτώσεις πρέπει να σκεφτείς out of the box, ακόμη και να μη χρησιμοποιήσεις βασικά πράγματα που σε έχει διδάξει το game από το πρώτο λεπτό πχ στη μάχη με κάποια bosses ή/και εχθρούς είδα πως τα πράγματα ήταν πιο έυκολα όταν δεν έδινα βάρος στο target lock, αλλά το ενεργοποιούσα/απενεργοποιούσα κατά το δοκούν.

Το ζήτημα είναι πως μιλάμε μετά από καιρό, για ένα παιχνίδι που δεν χαρίζεται, καθοδηγεί τον παίκτη τόσο όσο χρειάζεται, απαιτεί αφοσίωση και σαν αντάλλαγμα ο player αρχίζει και αντιλαβάνεται καλύτερα τους μηχανισμούς του game, κάθε νίκη δεν είναι απλώς ένα στατιστικό αλλά προσθέτει στην εμπειρία( ειδικά σε solo) Στο New Game Plus πχ εν δυνάμει μπορεί κανείς να ηττηθεί από τον Capra Demon αλλά έχοντας τόσο καλή γνώση της μάχης από την πρώτη φορά που τον αντιμετωπίζει οι πιθανότητες είναι υπέρ του. Εγώ αναλογίζομαι προσωπικά, πως είχα πάρα πολύ καιρό, να θυμάμαι τα patterns, αδύνατα σημεία από όλα τα bosses ενός game μετά το πέρας αυτού, ειδικά όταν αυτό έχει κρατήσει γύρω στις 100 ώρες. Οι μόνοι τίτλοι που μου έχουν γίνει δεύτερη φύση είναι οι 8bit, 16bit και arcade τίτλοι που έχω αφιερώσει άπειρες ώρες. Πχ το πρώτο Castlevania το πάω μέχρι τo Death boss fight σφαίρα, το placement των εχθρών, τα patterns των bosses έχουν γίνει δεύτερη φύση. Αυτή είναι άλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή του Dark Souls, η χαρά του να παίζεις το game, να κερδίζεις το boss χωρίς να πρέπει να δεις την απίστευτη cut scene, το uber cool QTE, το finishing animation, ή να δεις πώς τελειώνει η ιστορία με ένα τεράστιο CGI AAA cut scene.

Το βασικό, imho, με τη συγκεκριμένη σειρά, δεν είναι πως επιτέλους έφερε το challenge στα video games, έφερε το σωστό challenge χωρίς παράλληλα να χάνεται το immersion, κάτι πολύ βασικό. Το παράδειγμα με τον Black Knight στο άρθρο που παρατέθηκε είναι πολύ σωστό και αντιπροσωπευτικό της φιλοσοφίας του τίτλου, αλλά και του καλώς εννοούμενου challenge.

Εμένα αγαπημένο μου άρθρο, που συνοψίζει όλα όσα αγαπώ στο συγκεκριμένο τίτλο, είναι το ακόλουθο, από τον Erik Kain( έχει ένα soft spot με τη συγκεκριμένη σειρά και έχει γράψει κάποια εξαιρετικά άρθρα)
www.forbes.com/sites/erikkain/2012/03/24/dark-souls-is-an-old-school-masterpiece/