Post by deus on May 15, 2016 20:30:46 GMT 2
Παρόλο που υποσχέθηκα στον ευατό μου ένα διάλλειμμα από τα soulsborne ξεκίνησα το dark souls 2. 
Σε γενικές γραμμές το θεωρώ ένα εξαιρετικό παιχνίδι και πολύ καλύτερο από τον σωρό των videogames που είναι διαθέσιμα. Αν το συγκρίνω όμως με τα υπόλοιπα της σειράς (εξαιρουμένου του dark souls 3 γιατί δεν το έχω αγγίξει και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη) θα έλεγα πως είναι το χειρότερο από όλα, ή, για να το θέσω πιο επιεικώς, το λιγότερο καλό. Η μάχη παραμένει το ίδιο χορταστική, η εξερεύνηση και η χαρά της ανακάλυψης υπάρχει και εδώ παρόλο που το level design είναι αρκετά χειρότερο του προκατόχου του και η ποικιλία σε όπλα, πανοπλίες, items και spells καλά κρατεί. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ και το θεωρώ ως ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το πρώτο dark souls είναι το level up σύστημα: Πλέον τα στατιστικά είναι εννέα, είναι όλα χρήσιμα και το καθένα έχει συγκεκριμένη λειτουργία. Έτσι, το leveling είναι αρκετά πιο χορταστικό σαν διαδικασία. Ο χαρακτήρας που έφτιαξα εστιάζει στο dexterity το οποίο και ανέβασα μέχρι το 50. Έβαλα αρκετούς πόντους στα stamina, vitality και τώρα άρχισα να βάζω πόντους στο faith καθώς σκοπεύω να δοκιμάσω να παίξω και με miracles για πρώτη φορά. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο εύκολο είναι να ανέβεις επίπεδα στο παιχνίδι. Είμαι στο σημείο που συναντάς τον Vendrick στο ndead crypt και έχω φτάσει 170 (!!!) χωρίς να έχω λιώσει στο grinding. Απλώς έπαιζα προσεκτικά χωρίς να προσπερνάω τίποτα.
Όσον αφορά τα αρνητικά είναι το ότι το παιχνίδι στερείται έμπνευσης. Οι περιοχές δεν έχουν αυτό το κάτι που είχε το πρώτο dark souls, που ένιωθες δηλαδή ότι εξερευνάς έναν κόσμο με πλούσια ιστορία. Εδώ νιώθω ότι απλά περνάω από μία τυπική videogame περιοχή που υπάρχει απλώς και μόνο για να σου προσφέρει εχθρούς και loot. Πολύ λίγες τις πολλές περιοχές του παιχνιδιού με έκαναν να νιώσω κάτι, αυτό το δέος που είχα νιώσει όταν έπαιζα το πρώτο dark souls και το bloodborne, εκεί πολλές φορές σταματούσα και χάζευα το τριγύρω τοπίο, εδώ το κάνω πολύ λιγότερο έως καθόλου. Τι να πω, ίσως να φταίει το ότι έχω αρχίσει να μπουχτίζω την σειρά, είναι και το τέταρτο soulsborne που παίζω εξάλλου...
Εκεί που θεωρώ ότι τα κάνανε θάλασσα πάντως είναι τα bosses. Το 1/3 των αρχηγών που συναντάς είναι παραλλαγή του μοτίβου πολεμιστής με όπλο/πανοπλία/ασπίδα. Πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν παρόμοιο pattern κινήσεων, σε μία από αυτές τις μάχες νίκησα χωρίς να δεχτώ ούτε ένα χτύπημα! Μάλλον θα έπρεπε να δώσουν βαρύτητα στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Για να τελειώσω με τα μεγάλα αφεντικά, ακόμα και αυτά που δεν ήταν κάποιος ιππότης δεν έχουν πολλά να πουν. Λίγες από αυτές τις μάχες τις βρήκα αξιομνημόνευτες και προκλητικές. Να σημειώσω ότι δεν τελείωσα ακόμα το παιχνίδι ούτε ξεκίνησα κάποια από τα dlc οπότε ίσως αναθεωρήσω μέχρι να δω τους τίτλους τέλους.
Τέλος, θα έλεγα πως είναι το ευκολότερο παιχνίδι της σειράς. Οι εχθροί μετά από έναν συγκεκριμένο αριθμό kills εξαφανίζονται και έτσι μπορείς πάρα πολύ εύκολα να καθαρίσεις εντελώς μία περιοχή και η πορεία προς το μπος να έιναι περίπατος. Παίζω την scholar of the first sin έκδοση για το playstation 4 η οποία έχει και περισσότερους εχθρούς αλλά δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα τόσο όσα στα άλλα. Σημεία όπως αυτό με τους τοξότες του πρώτου dark εδώ δεν βρήκα ούτε για δείγμα. Η περιοχή που είχα τους πιο πολλούς θανατους και που με δυσκόλεψε πολύ ήταν η shrine of amana.
Το online δεν είναι και πολύ ενεργό. Μου έκαναν invade μόνο 3 φορές, εκ των οποίων οι 2 ήταν από το ίδιο άτομο. Έχω παίξει κάποια coop με σκοπό να κάνω max μία covenant αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να σε καλέσει κάποιος, μερικές φορές περίμενα παραπάνω από μισή ώρα για να με καλέσει κάποιος.
Αυτά σε γενικές γραμμές. Το παιχνίδι το διασκεδάζω πολύ και το θεωρώ πολύ καλό. Απλά είναι χειρότερο από τους προκατόχους του και από το φοβερό bloodborne. Αν το έχει παίξει κανένας άλλος ας γράψει τις εντυπώσεις του.
Σε γενικές γραμμές το θεωρώ ένα εξαιρετικό παιχνίδι και πολύ καλύτερο από τον σωρό των videogames που είναι διαθέσιμα. Αν το συγκρίνω όμως με τα υπόλοιπα της σειράς (εξαιρουμένου του dark souls 3 γιατί δεν το έχω αγγίξει και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη) θα έλεγα πως είναι το χειρότερο από όλα, ή, για να το θέσω πιο επιεικώς, το λιγότερο καλό. Η μάχη παραμένει το ίδιο χορταστική, η εξερεύνηση και η χαρά της ανακάλυψης υπάρχει και εδώ παρόλο που το level design είναι αρκετά χειρότερο του προκατόχου του και η ποικιλία σε όπλα, πανοπλίες, items και spells καλά κρατεί. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ και το θεωρώ ως ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το πρώτο dark souls είναι το level up σύστημα: Πλέον τα στατιστικά είναι εννέα, είναι όλα χρήσιμα και το καθένα έχει συγκεκριμένη λειτουργία. Έτσι, το leveling είναι αρκετά πιο χορταστικό σαν διαδικασία. Ο χαρακτήρας που έφτιαξα εστιάζει στο dexterity το οποίο και ανέβασα μέχρι το 50. Έβαλα αρκετούς πόντους στα stamina, vitality και τώρα άρχισα να βάζω πόντους στο faith καθώς σκοπεύω να δοκιμάσω να παίξω και με miracles για πρώτη φορά. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο εύκολο είναι να ανέβεις επίπεδα στο παιχνίδι. Είμαι στο σημείο που συναντάς τον Vendrick στο ndead crypt και έχω φτάσει 170 (!!!) χωρίς να έχω λιώσει στο grinding. Απλώς έπαιζα προσεκτικά χωρίς να προσπερνάω τίποτα.
Όσον αφορά τα αρνητικά είναι το ότι το παιχνίδι στερείται έμπνευσης. Οι περιοχές δεν έχουν αυτό το κάτι που είχε το πρώτο dark souls, που ένιωθες δηλαδή ότι εξερευνάς έναν κόσμο με πλούσια ιστορία. Εδώ νιώθω ότι απλά περνάω από μία τυπική videogame περιοχή που υπάρχει απλώς και μόνο για να σου προσφέρει εχθρούς και loot. Πολύ λίγες τις πολλές περιοχές του παιχνιδιού με έκαναν να νιώσω κάτι, αυτό το δέος που είχα νιώσει όταν έπαιζα το πρώτο dark souls και το bloodborne, εκεί πολλές φορές σταματούσα και χάζευα το τριγύρω τοπίο, εδώ το κάνω πολύ λιγότερο έως καθόλου. Τι να πω, ίσως να φταίει το ότι έχω αρχίσει να μπουχτίζω την σειρά, είναι και το τέταρτο soulsborne που παίζω εξάλλου...
Εκεί που θεωρώ ότι τα κάνανε θάλασσα πάντως είναι τα bosses. Το 1/3 των αρχηγών που συναντάς είναι παραλλαγή του μοτίβου πολεμιστής με όπλο/πανοπλία/ασπίδα. Πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν παρόμοιο pattern κινήσεων, σε μία από αυτές τις μάχες νίκησα χωρίς να δεχτώ ούτε ένα χτύπημα! Μάλλον θα έπρεπε να δώσουν βαρύτητα στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Για να τελειώσω με τα μεγάλα αφεντικά, ακόμα και αυτά που δεν ήταν κάποιος ιππότης δεν έχουν πολλά να πουν. Λίγες από αυτές τις μάχες τις βρήκα αξιομνημόνευτες και προκλητικές. Να σημειώσω ότι δεν τελείωσα ακόμα το παιχνίδι ούτε ξεκίνησα κάποια από τα dlc οπότε ίσως αναθεωρήσω μέχρι να δω τους τίτλους τέλους.
Τέλος, θα έλεγα πως είναι το ευκολότερο παιχνίδι της σειράς. Οι εχθροί μετά από έναν συγκεκριμένο αριθμό kills εξαφανίζονται και έτσι μπορείς πάρα πολύ εύκολα να καθαρίσεις εντελώς μία περιοχή και η πορεία προς το μπος να έιναι περίπατος. Παίζω την scholar of the first sin έκδοση για το playstation 4 η οποία έχει και περισσότερους εχθρούς αλλά δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα τόσο όσα στα άλλα. Σημεία όπως αυτό με τους τοξότες του πρώτου dark εδώ δεν βρήκα ούτε για δείγμα. Η περιοχή που είχα τους πιο πολλούς θανατους και που με δυσκόλεψε πολύ ήταν η shrine of amana.
Το online δεν είναι και πολύ ενεργό. Μου έκαναν invade μόνο 3 φορές, εκ των οποίων οι 2 ήταν από το ίδιο άτομο. Έχω παίξει κάποια coop με σκοπό να κάνω max μία covenant αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να σε καλέσει κάποιος, μερικές φορές περίμενα παραπάνω από μισή ώρα για να με καλέσει κάποιος.
Αυτά σε γενικές γραμμές. Το παιχνίδι το διασκεδάζω πολύ και το θεωρώ πολύ καλό. Απλά είναι χειρότερο από τους προκατόχους του και από το φοβερό bloodborne. Αν το έχει παίξει κανένας άλλος ας γράψει τις εντυπώσεις του.
